Wat gebeurt er als muzikale albinobroers Johnny en Edgar Winter beroemd worden? Grote kans dat je daarop het antwoord niet raadt.
Alhoewel, het antwoord is best logisch: de een verliest zichzelf en de ander niet. Wie blijft leven en wie de prijs van roem betaalt lees je verder in deze blog, en ook welke muzikale stijlen deze broers combineren.
Woodstock, 1969. The summer of love. Lsd-koekjes en wietchocola. Het festival van Jimi Hendrix, Janis Joplin, Santana, The Who. En jawel, ook het festival van Johnny en Edgar Winter! Ze zien eruit als een tweeling, twee witharige spoken. Tovenaars; en dat waren ze ook.
Prekende jazz en blues
Op het festival verklaart Johnny eerst dat ze geen nummers meer hebben.
Wat nu?
Dan maar Tobacco Road spelen, een klassieker.
Zo begint het nummer. Licht agressieve bluesakkoorden. Orgeltremolo’s. Dit keer geen Hammondorgel, wel een synthesizer.
Edgar scat mee met zijn orgel, helemaal vrij. Scatten is (voornamelijk in de jazz) het zingen van woorden zonder betekenis, zoals ‘doo’, ‘wee’ en ‘bap’.
“De puurste muziek die ik ooit heb gemaakt.” – Edgar Winter
Jemig! Wat een hevige soul in deze albinostem. En een groot raspend bereik. Als een preker zingt Edgar de sterren van de hemel.
Alsof het niets is schakelt Edgar dan vloeiend over naar een hele drukke altsaxsolo. Bijna alsof je naar freejazz luistert.
Pure vrijheid ‘in the zone’
En dan het einde. Om je helemaal thuis te brengen. De intens lange, adembenemende uithaal van Edgar oogst flink applaus. Legendarisch gewoon. Wat een show!
Dit nummer laat in een notendop zien hoe het is om muzikaal ‘in the zone’ te zijn: pure vrijheid. En zo beschouwt Edgar het ook: “[Tobacco Road is] de puurste muziek die ik ooit heb gemaakt, omdat het vrij was van alle commercialiteit.”
Waar Tobacco Road over gaat
Maar wat is Tobacco Road precies? John D. Loudermilk schreef het nummer in 1960. Het gaat over een streek in North Carolina waar veel tabak werd verbouwd. Een soort getto met ‘eigen regels’ en veel criminaliteit.
De vieze Tobacco Road wordt in de tekst veracht en moet zelfs opgeblazen worden. Tegelijkertijd adoreert de ik-persoon deze plek als een thuis. Want deze heeft hem gevormd.
‘Maar wat is dodelijker, een heroïneverslaving of een affaire met Janis Joplin?’
Twee broers, twee levenspaden
Zo vormde dit nummer ook Edgar, die hier de show steelt. Hij verenigt blues, jazz en gospel. Deze eclectische mix van stijlen was de leidraad in zijn muzikale carrière.
Beide broers waren vreselijk getalenteerd. De oudere Johnny koos voor faam, gitaar en blues. Edgar, als multi-instrumentalist, zocht later juist zijn weg in de jazz. En Edgar kreeg zijn faam ook, na Johnny.
De prijs van faam
Maar wat is dodelijker, een heroïneverslaving of een affaire met Janis Joplin? Johnny Winter had allebei. Hij leeft ook niet meer sinds 2014 en dat kunnen we begrijpen.
De jongere Edgar leeft nog wel, met een veelzijdige carrière. Naast muziek acteerde hij ook in films en series, zoals The Simpsons. Bovendien werkte hij samen met beroemde artiesten als Meat Loaf en Tina Turner.
De albinobroers zijn dus door de dood gescheiden van elkaar. Toch blijven ze in het eeuwige Woodstock samen voortleven, met extatisch Tobacco Road. Voor 300.000 man. Groter dan groot.